Herkese gücü yettiğince iyilik yapan, yardımına koşan, fakiri yoksulu gözeten adam büyük bir hastalığa yakalanır,senelerce hastahaneden çıkamaz.

İlk hastalandığında sanmaktadır ki, hastahane dolup taşacak, ziyaretine gelen dostlarıyla koridorlar almayacak gelenleri. Okadar iyilik yapmıştır insanlara...

Ama ne gelen olur ne giden. Seneler geçer, adam mahsun mahsun hastane odasının penceresinden bakmaktadır.

Dostlarından bir kişi dahi gelse hasta ziyaretine o kadar memnun olacaktır ki.

En sonunda hemşire bir ziyaretçisi olduğunu söyler adama.

-"Ha işte. Nihayet dostlarımdan biri beni hatırladı-" der.

Gözünü kapıya çevirir.

On beş senelik köydeki konuşmadığı düşmanı kapıdan girdiğinde içeriye öyle şaşırır ki.

Geçmiş olsun dileklerini iletir. Dualar eder hasta adama.

Yine geleceğini söyleyip hastahane odasından çıkarken, hasta adam nemli gözlerle bakar senelerce düşmanı saydığı o adama.

Yahu soframda yemek yiyenler, sayemde okuyup adam olanlar,beni çok sevdiğini söyleyen dostlarım, ahbaplarım, akrabalarım gelmezken ziyaretime, sen ise benim onca senelik düşmanımken nasıl geldin? -" diye sorar.

O an diğer adam yüzüne bakar hasta adamın.

Ve şöyle der:

-"Biz seninle kapı komşusuyuz.

Sen çok güzel çiçekler dikerdin ya evinin bahçesine,O çiçek kokuları benim bahçeme de gelirdi.

Sayende evim buram buram çiçek kokardı.

Gelen misafirim bile mest olurdu o çiçeklerin kokusundan.

Evin çiçek gibi kokuyor derlerdi. İstemedende olsa iyliğin dokudu. Ben bunu nasıl unuturum? Düşman olmak ayrı.

İnsan olmak apayrı birşey..

Tekrar geçmiş olsun.-"

O iyilik yaptıklarımız,

Zarar vermesin yeter başkada bişey istemem.

Alıntı

Tekrar görüşünceye dek,

Sevgiyle kalın.